صرف یک جراحت سطحی نمی‌تواند موجب خوف ضرر بدنی تلقی شده و عدم تمکین را توجیه کند.

طلاق - عسر و حرج - ضرب و جرح

مستندات: ماده ۱۱۱۵ قانون مدنی

دادنامه: ۹۱۰۹۹۷۰۲۲۲۴۰۲۲۸۹ مورخ: 14/12/۱۳۹۱

رأی دادگاه

در خصوص دادخواست خواهان آقای ع.ر، فرزند م. با وکالت آقای س.ک. به طرفیت خوانده خانم ز.ل. فرزند الف. با وکالت آقای ش.س. به خواسته الزام خوانده به تمکین. اختصاراً بدین توضیح که وکیل خواهان در دادخواست تقدیمی اظهار می‌دارد: خواهان و خوانده به موجب عقدنامه شرعی به عقد دائم یکدیگر درآمده‌اند. متاسفانه حدود ۲ (دو) ماه است که خوانده بدون هیچگونه عذر شرعی یا قانونی از حضور در منزل مشترک خودداری می‌نماید ... درخواست صدور حکم و الزام خوانده به تمکین را خواستارم... دادگاه ملاحظه می‌نماید خوانده به همراه وکیل خود حضور دارند و اظهار می‌دارند: لایحه مبسوط و مستدلی که متکی و مستمسک به ادله قاطع و متقن بلامعارض مقرون به جميع اوضاع و احوال محقق و مسلم قضیه بوده... تقدیم گردید؛ از جمله حکم قطعی از جمله ضرب عمدی خواهان و نفقه دلالت بر حقانیت موکل دارد. دادگاه با مداقه در پرونده و ملاحظه دادنامه شماره ۶۰۰۹۴۱ – 9/8/91 صادره از سوی شعبه ۱۱۵۳ دادگاه جزایی ملاحظه می‌نماید خواهان بابت ایراد ضرب به پرداخت دیه محکوم گردیده است. علی ای حال مطمئنا طبق اصل ۴۰ قانون اساسی هیچ کس نمی‌تواند اعمال حق خویش را وسیله ای اضرار به غیر قرار دهد، پس با عنایت به اینکه قانون گذار ریاست بر خانواده را به منظور حفظ و سلامت و استحکام آن نهاد برای مرد قائل شده است، نباید آن را وسیله اضرار به زن و صدم زدن بنیاد خانواده قرار دهد. لذا برای تشخیص و داوری در خصوص مفهوم تمکین و عدم تمکین زوجه، می‌بایستی به دنبال داوری عرف رفت، على هذا نظر به اقرار صریح زوجین مبنی بر وجود رابطه زوجیت و اینکه موضوع از موارد عسر و حرج زوجه محسوب می‌گردد و نشوز زوجه برای دادگاه احراز نگردید، لذا مستند به ماده ۱۱۱۵ قانون مدنی و ماده ۱۹۷ قانون آیین دادرسی دادگاه‌های عمومی و انقلاب در امور مدنی حکم به رد دعوی خواهان صادر و اعلام می‌گردد. رأی صادره حضوری ظرف ۲۰ روز پس از ابلاغ قابل تجدیدنظرخواهی در دادگاه محترم تجدیدنظر استان تهران می‌باشد.

رأی دادگاه

در خصوص تجدیدنظرخواهی آقای ع. ر. با وکالت آقای س.ک. به طرفیت خانم ز.ل. با وکالت آقای ش.س. نسبت به دادنامه شماره ۰۱۸۰۴ مورخ 17/10/۹۱ شعبه محترم ۲۳۷ دادگاه عمومی تهران در پرونده کلاسه ۱۴۷۳: مبنی بر صدور حکم رد دعوی الزام زوجه به تمکین، وارد است. زیرا با توجه به محتویات پرونده و ملاحظه لوایح طرفین، رأی صادره دادگاه بدوی، مطابق مقررات مربوطه صادر نگردیده است؛ زیرا اولاً زوجه در زمان زوجیت به استناد ماده ۱۱۲۴ قانون مدنی موظف است در منزل شوهر بوده و در تمکین وی باشد. ثانیاً مستند دادگاه بدوی در رد دعوی تمکین، یک فقره محکومیت کیفری ایراد ضرب سطحی (در مورد قرمزی در ناحیه گردن) می‌باشد که موضوع مذکور با توجه به رأی صادره نمی‌تواند از مصادیق ماده ۱۱۱۵ قانون مدنی در جهت خوف ضرر بدنی تلقی شده و به تبع آن، موجبات تزلزل نظام خانواده را به وسیله آن فراهم کرد. لذا این دادگاه ضمن أحراز تکلیف زوجه به مراجعه به زندگی مشترک و تمکین نسبت به شوهر خود و عدم ماهیت رأی کیفری مورد استناد زوجه نسبت به ایفاء تکلیف خود، رأی صادره دادگاه بدوی را مخدوش دانسته، به استناد ماده ۳۵۸ قانون مدنی، رأی دادگاه بدوی را نقض کرده و به استناد ماده ۱۱۱۴ قانون مدنی حکم به محکومیت زوجه به مراجعه به زندگی مشترک و تمکین در حق زوج صادر می‌نماید. لازم به توضیح است زوج مکلف است به استناد ماده ۱۱۰۳ قانون مدنی حسن معاشرت را با زوجه در زندگی مشترک داشته باشد. رأی صادره قطعی  است.