سلام.خانمی هستم خانه دار.با دو فرزند پسر۷ و۴ ساله مستاجر هستیم همسرم مهندس کامپیوتر و کارمند هست.پدر مادر همسرم در شهر دیگری زندگی می کنند و بر اساس تصمیم خودسرانه مادرشان خانه ای که ۷۰۰ متر زمین و ۲۴۰ متر زیربنا داشته را خراب کرده اند و با وام مسکن انبوه سازی ساخت انجام شده براثر آگاه نبودن به شرایط وام بعد از گذشت ۱۰ سال مجبور به فروش آن شده تا جایی که در حال حاضر مستاجرند و در واقع دچار خسران زیادی شده اند.البته همه این موارد مربوط به قبل از ازدواج ما میباشد و من بی اطلاع بوده و حتی در موقع حلسات آشنایی عنوان کردن این منزل ملک خودشان است.بهرحال الان مستاجرن و همسر من تصمیمی احساسی گرفته که برایشان خانه بسازد روی مغازه ای که در حال حاضر دارند.و بخشی از اقساط و هزینه ها رو خودش بدهد.ما بک خانواده ۴ نفره هستیم ۱۰ سال از ازدواجمان می گذرد هنوز مستاجریم و پس اندازی برای حتی اضافه کردن رهن منزلمان نداریم و همسرم اعتقادی به خرید خانه نداشت چون توانایی خرید منزل در اصفهان را با درآمد ۳ الی ۳.۵ میلیونی ندارد.به گفته خودش ۱۲ سال افساط وام مسکن خواهد بود که تا آن موقع پسراول من ۱۹ ساله می شود .و ما که با این شرایط حالا نتوانیم خانه بخریم یا برای آینده فرزندانمان پس انداز کنیم ، چه بر سر آینده پسرهایمان می آید؟ خود من در مهریه ۲ دانگ خانه به مبلغ ۶۰ میلیون تومان در سال ۸۶ نوشته شده دارم ولی همسرم قادر به تهیه منزل نبوده از ابتدا شرکت خصوصی داشت و ما ۵ سال اول فقط بدهی های شرکت را می دادیم . ابتدای زندگی هم فرصتی برای پس انداز نداشتیم در صورتیکه من از وجود بدهی های بیمه و مالیاتی شرکت همسرم نیز بی خبر بودم و عقد کردیم و کم کم متوجه شدم.و از ابتدا با ایشان در پروژه های شرکت همکاری میکردم چون هر دو مهندس کامپیوتر هستیم البته من تازه فارغ التخصیل شده بودم و بی تجربه ولی همسرم سابقه کار و انجام پروژه داشت. در آن زمان بدلیل شروع زندگی و اشتیاق به موفقیت پدر من در مسایل مالی ما رو یاری میداد و من در ابتدا حدود ۵۶ گرم طلایی که داشتم و ۸۰ درصد آن هدیای ازدواج از خانواده خودم بود را برای کمک به شرکت وهمسرم که مالک ۴۰ درصد آن بود فروختم . در مقابل کار و حضور من در شرکت حقوقی نداشتم و من را بیمه نکرد مدتی خودش هم بیمه نداشت تا با تولد فرزند دومم کارمند شرکت دیگری شد.هنوز کارهایی از جمله طراحی سایت و... را بطور مجزا انجام میدهد و من هم در بخشی از آن کمکش می کنم.در اوایل ازدواج که من بدون مزد و بیمه کار میکردم همسرم عنوان کرد بخشی از سهام شرکت را بمن واگذار می کند ولی با گذشت ۱۰ سال این اتفاق نیفتاد. اخیرا اعلام کرد اسما سهام من مال تو ولی شریک و دوستش تمایلی به اینکار ندارند.از طرفی بعد از تولد فرزند اولم یعنی ۷ سال پیش من در دانشگاه اصفهان برای استخدام در بخش فنی مصاحبه شدم و ۷۰ درصد مراحل طی شد و جز نفرات انتخابی بودم که همسرم با کار بیرون من برای ساعت اداری طبق قانون کار ۸ تا ۴.۵ عصر مخالفت کرد مادرش عنوان کرد حرف همسرم را که گفته بود تا پسرم ۲ ساله شود اجازه کار بیرون ندارم را بپذیرم در عوض همسرم در شرکت مرا بیمه کند با وجود اینکه ۳ سال قبل هم مرا بیمه نکرده بود.و من اینبار بخاطر قول مادرش پذیرفتم ولی بعد مدتی دوباره همسرم گفت من نمی توانم هزینه بیمه را بدهم و قول مادرم بوده و نه خود من . و قول داد بجای بیمه تامین اجتماعی و شرایط شرکت من را بیمه عمر و آتیه کند که حدود ۵ سال پیش اولین قسط آنرا داد و دیگر آن بیمه را پرداخت نکرد. ۴ سال است که همسرم با تولد فرزند دوم در یک شرکت دیگری والبته با اصرار من کار میکند چون عملا در مخارج زندگی درمانده بودیم و شرایط سختی داشتیم و بخاطر همین شرایط سخت هم من از اصرار برای حقوق و بیمه خودم کوتاه می آمدم . از دوسال پیش که فرزندم ۲ سالش نمام شد و اوضاع اقتصادی سخت تر میشد من به همسرم پیشنهاد دادم در شرکت صحبت کند تا من هم مشغول بکار شوم و دو سال است که مخالفت می کند دیروز که من ا زاول هفته روی سایت یکی از مشتریانش کار میکردم ئ در قسمتی از کار متوحه شدم برداشت من در ان قسمت اشتباه بوده و دوباره نیاز به صرف وقت روی آن هستم و در سمیناری ۲ ساعته در عصرهم میخواستم شرکت کنم همسرم برای من پیام داد ((( به عنوان زن زندگی بیستی ولی من به عنوان همکار کارت رو نپسندیدم. اگه فکر می کنی راهت درسته جایی و کاری که من نباشم مشغول شو شاید دیگران کارت رو بپسندن))) بخاطر اینکه کارم کمی طول کشید. کدام کارمندی است که بدون ریالی دستمزد کار کند و این هم نتیجه کارش و تشکرش باشد؟؟؟ چطور در طول ده سال گذشته متوحه نشده بود من بهتر است بروم جای دیگری کار کنم و مانع استخدام من شده بود!!! .ولی امسال که در دهمین سال ازدواجم هستم و با تصمیم جدید همسرم مبنی بر ساخت خانه برای والدینش روبرو شدم با توجه به این گذشت و فداکاری خودم در سالهای زندگیم و سعی بر داشتن آرامش و دوری از تنش در زندگیمان بخاطر امید به ساخت آینده زندگی خودمان و فرزندانم. الان واقعا درمانده شده ام و میدانم با این تصمیم اشتباه برای یک کارمند با زندگی معمولی آینده خودم و فرزندانم روشن نخواهد بود و فرصتی برای سرمایه گذاری و پس انداز و حتی خرید خانه برای خودمان نخواهم داشت و حتی در هزینه آموزش و ورزش و تفریح فرزندانم اثر منفی خواهد داشت.من بعنوان مادر دو پسر چه وظیفه ای در قبال شان دارم ؟ من چه حقوقی در این زندگی دارم که با گذشت ۱۰ سال نه پس انداز شخصی دارم و نه براحتی می توانم برای خودم خرید و هزینه کنم؟ آیا یک زن خانه دار سهمی از اقتصاد خانواده ندارد؟ هر چند من عملا خانه دار نیستم من یک مادر و همسر چند وظیفه ای هستم در مورد ایاب و ذهاب کلاس فرزندانم و همه مسولیت های آنها با من است و کارهای منزل که شاید ۱۰ درصد در ماه نیز کمتر شوهرم به من کمک کند.و خیلی از کارهایی که چون خودش تایم صبح تا غروب سرکار است بر دوش من است .آیا چون او حقوق میگیرد فقط خودش می تواند برای پولش تصمیم بگیرد پس نقش و حقوق زن چیست؟ من در سال ۹۳ در کارشناسی ارشد هوش مصنوعی پذیرفته شدم ۳ ترم تمام دروس را با معدل ۱۸.۱۵ گذراندم و سه ترم هست بدلیل اینکه فرصتی برای تحقیق در مورد پایان نامه ام ندارم چون باید داده های سازمانی داشته باشم و در این خصوص همسرم با من همکاری نمی کند نتوانسته ام دفاع کنم. من در سن ۳۵ سالگی هستم و با این اوضاع دچار بحران شده ام . می خواهم تصمیم درستی بگیرم که آرامش خودم در آینده و فرزندانم ا ز حال تا آینده حفظ شود و بیست سال دیگه من محتاج فرزندانم برای مسکن یا اموراتم نباشم. من و همسرم مشکل دیگری با هم نداریم فقط ایشان بطور خیلی احساساتی و تعصب گونه ای روی خانواده اش حساس است و من در تمام این سالها کوچکترین ناراحتی خودم را از آنها دردلم میریزم چون همسرم مدافع من نخواهد بود.و حالا هم محالفت ۱۰۰ درصدی من با ساخت خانه برای والدینش بی فایده است باید دنبال راه حل دیگری باشم.لطفا این همه پرحرفی مرا ببخشید و مرا راهنمایی کنید . من احساس میکنم باید از اتفاقاتی پیشگیری کنم و دست به اقداماتی بزنم برای نجات آینده خودم و فرزندانم و حتی رابطه مشترکمان که با عشق و علاقه شروع شد و از بیرون از زندگی همه از آرامشی که در زندگی ما هست غبطه می خورند و من الان به نارضایتی ۷۰ درصدی از زندگی رسیده ام .پیشاپیش از صرف وقت شما سپاسگذارم.