با سلام . پدر بزرگم قسمتی از ملک خودش را در وصیتنامه خود با این عنوان( این ملک ر ا بذل و بخشش داده ام به فلان پسر خود و ورثه دیگر هیچ حقی در این زمین ندارند) به پدرم واگذار کرده است. که در سال ۶۶ این سند را بصورت دستنوشته به ما داد. و خودش و شخص نویسنده امضا کردند. از طرفی برای کل زمین خود در سال ۷۰ سند ثبتی گرفت که شامل همین زمین موهوبه میباشد. ولی در تصرف و اختیار ما میباشد. بعد از فوت پدر بزرگ‌ وراث طی دادخواستی از دادگاه درخواست تقسیم ترکه کردند و ما هم با استناد به این سند عادی درخواست کردیم که این زمین بخشی از آن به ما هبه شده ولی دادگاه نپذیرفت و اقدام به صدور رای بر فروش از طریق مزایده کرد. بعدا دادخواست اثبات تحقق هبه و ابطال سند را در همان شعبه دادیم. نتیجتا دادگاه رای داد که چون متوفی بعد از این دست نوشت عادی برای خود سند رسمی گرفته این بدین معناست که ملک را هبه نکرده و یا اگر هبه کرده از هبه خود رجوع کرده و یا قبض انجام نشده. و اینکه دستنوشته عادی زمانی بر سند رسمی ارجحیت دارد که در مراجع قانونی و دادگاه مورد تنفیذ قرار گیرد. و بعد از آن دادخواست تنفیذ وصیتنامه را در شعبه دیگری مطرح نمودیم که به این صورت رای را صادر کردند . در صدر این سند نوشته وصیتنامه ولی در سطری از آن که از خواسته ی خواهان میباشد وصیت تملیکی نیست بلکه مبین هبه است . و از سبک و سیاق جمله ی( بذل و بخشش داده ام) میتوان به این حقیقت دست یافت که عملی در زمان حیات و در گذشته انجام شده است ولی وصیت عمل یا امری ست که در آینده و در زمان ممات انجام میشود. نکته اخر اینکه ورثه های دیگر که خواهان تقسیم ترکه بودند در وحله اول برای اثبات مالکیت پدر بزرگ سند و چهار شاهد به دادگاه معرفی نمودند مبنی بر اینکه این ملک در زمان حیات در اختیار و تصرف پدر بزرگ بوده ولی پس از فوت او در تصرف و اختیار ما در آمد. لذا سوال بنده اینست آیا مطابق ماده ۸۰۳ امکان رجوع داشت؟ و برای اثبات در قبض موهوبه آنها باید شاهد به دادگاه ببرند یا ما که برای اثبات هبه طرح دعوا کردیم؟