• توسط: لیلا هوشمندد سروستانی
• ۱۳۹۹/۹/۳ | ۱۳:۲۲:۱۵

---

«در ایران نیز پاره ای قراردادهای شبیه بیمه متقابل بحری در میان اقوام ساحل نشین خلیج فارس قبل از اسلام معمول بوده است. با ظهور اسلام به دو قاعده حقوقی اسلامی‌برخورد می‌کنیم که با قراردادهای بیمه امروزی شباهت دارند. ۱– عقد عمری، به شرح ماده ۴۷ قانون مدنی: ((عمری حق انتفاعی است که به‌موجب عقدی از طرف مالک برای شخص به‌مدت عمر خود یا عمر منتفع یا عمر شخص ثالثی بر قرار شده باشد)). با اندکی دقت در این تاسیس نوعی تامین را باز می‌یابیم ۲ـ ضمان جریره. شهید مرتضی مطهری ضمان جریره را بسیار نزدیک به بیمه دانسته اند. در ضمان جریره دو نفر با یکدیگر قراردادی را منعقد می‌کنند و یکی از این دو متعهد می‌شود در صورتی‌که از روی اشتباه مرتکب عملی شده که مستوجب پرداخت دیه به شخص ثالث باشد طرف دیگر آن دیه را بپردازد. در قانون مجازات اسلامی‌مصوب ۲۴/۹/۶۱ مفصلا در خصوص عاقله ومسئولیت وی در پرداخت دیه جنایت‌های خطایی بحث شده است. پرداخت دیه توسط عاقله را به گونه ای می‌توان نوعی بیمه تلقی کرد. اما بیمه متعارف در ایران با تاسیس شرکت سهامی‌بیمه ایران در ۱۳۱۴ استقرار یافت و با صدور اولین بیمه نامه آتش سوزی کار خود را آغاز کرد. پیش از تاریخ مذکور دو موسسه روسی معروف به ((نادژوا )) و (( کافکازمر کوری )) برای نخستین بار در ایران به بیمه‌گری پرداخته بودند. پس از شروع فعالیت شرکت بیمه ایران، شرکت‌های بیمه خارجی و شرکت‌های غیر دولتی دیگر در تهران و شهرستان‌ها فعالیت‌های بیمه گری را آغاز کردند. پس از پیروزی انقلاب اسلامی‌به موجب ماده یک قانون ملی شدن شرکت‌های بیمه مصوب تیرماه ۱۳۵۸ شورای انقلاب به‌منظور حفظ حقوق بیمه‌گذاران و گسترش صنعت بیمه در کشورو گماردن بیمه به خدمت مردم، از تاریخ مذکور تمامی‌موسسات بیمه کشور، ضمن قبول اصل مالکیت مشروع مشروط، ملی اعلام شد.»